Tenk at det byrjar å nærme seg haust. Slik er det jo kvart år, eg veit det og det bør ikkje komme som ei overrasking. Likevel gjer den det på ein eller annan måte. Med nærmare tretti gradar ute i dag er det framleis sommar og eg kunne godt ha hatt sommar ein månad til. Men okei, det er som det er, og om ikkje anna har eg haustfargane å sjå fram til. Dei har allereie byrja å vise seg, noko eg la merke til då han og eg gjekk ein liten tur i Sørmarka på laurdag. Syntest også at det var fint og koseleg å sjå det gamle paret på ein benk ikkje langt unna stien. Ei slik stund. Å sitje på ein benk med ein kjæraste, ein god ven, eit søsken, ein person ein er glad i, berre nye utsikta, prate alvor eller tulle, kanskje berre vere stille i kvarandre sitt selskap, i mine auge er det kvardagsmagi.
Legg igjen ein fin tanke