Av og til kjem ein over ei bok eller ein film som lenge ettet at den er ferdig, sit i kroppen, i tankane, i hjartet. Song of the Sea er ein slik film. Animasjonen, søskenkjærleiken, det mystiske og ikkje minst musikken – ikkje eit auge var tørt då den byrja å nærme seg slutten (når til og med mannen min merka det i augekroken...). Musikken av Bruno Coulais og Kíla har me begge høyrd om og om igjen no i det siste. Tomm Moore har regissert tre filmar i det han har kalla "Irish Folklore Trilogy", og foreløpig har me sett Song of the Sea frå 2014 og The Secret of Kells frå 2009. The Secret of Kells var kanskje ikkje like vakker, men spennande var den, inspirert av Kellsboka og med ein like unik animasjon og bra musikk som Song of the Sea. No manglar me berre å sjå Wolfwalkers frå 2020.
Legg igjen ein fin tanke