Latter. Smil. Gledestårer. Altså: det er jo mange som får meg til å le. Vener, kjente, komikarar, familie, filmar. Men når du bur saman med ein spesifikk person, endar det ofte med at ein utviklar ein heilt eigen humor. Eg trur ikkje det er nokon som får meg til å le så høgt som han eg bur saman med. Sjølv om eg kan bli sur på han og me ikkje alltid er like einige om saker og ting, så gjer det ingenting. Me har vår eigen humor, ein humor som ikkje kan forklarast. Å tulle saman med han, å le og få ordentleg latterkrampe saman er noko av det beste. Særskilt i ein elles litt travel og grå kvardag. Luke nr.15 hos
Emily er
"en bild på en person som får dig att skratta" ☺
Legg igjen ein fin tanke