Per Dybvig har gjort det igjen! I fjor var det boka
De står i kø som fekk meg til å smile breitt, i år er det
Orkesteret. Han teiknar dei artigaste karakterane, fargebruken er herleg, og for oss som speler i eit orkester, er det kanskje litt ekstra kjennbart, tihi! Tubaen som er større enn musikaren og ikkje minst den lange trombonen – for han speler jo tuba og eg trombone. Detaljane i boka er superstilige, og så får me berre håpe at vårt orkester bokstaveleg tala ikkje fell gjennom golvet ;)
Legg igjen ein fin tanke