Sikkert nokon som tenkjer at det er for mange bilete av haustfargane her på bloggen no. Men for meg kan det ikkje bli for mykje av dei fargerike blada, all konfettien (eller lauvet) som ligg på bakken og lyser opp. Eg treng det, alt som kan gjere kvardagen mjukare. For november kjem alltid med meir enn ein grå dag, og det å vakne opp til valnyheitene på onsdagsmorgon, det var ikkje ei god kjensle. At eit lite tre rundt Mosvatnet framleis held på sine knallraude blad, at ei bjørk lyser både gult og grønt og at eit anna tre står der med sin varme, gylne farge – alt dette får meg til å senke skuldrene.
Legg igjen ein fin tanke