Sjølv om me var på veg til orkesterøvinga tysdagsettermiddag, måtte me stoppe før me i det heile tatt var i gong. For rett ved blokka vår står det nokre tre som kvar vår blomar omtrent på denne tida. Å, dei der lyserosa blomane. Eg kjenner det i heile kroppen korleis eg slappar av, smiler, berre står der og tittar opp for å best mogleg nyte synet. På ein eller annan måte gir dei meg energi.
Ved fajansemuseet var det også ei lita rekkje med blomande tre. Så er det sikkert nokon som seier at "du har vel altfor mange bilete allereie av slike tre?!", og det har eg sikkert. Men eg klarer likevel ikkje å la vere. Å fange ein augneblink eller to av kvardagsglede, er viktig i mine auge.
Legg igjen ein fin tanke