Ut på tur, aldri sur. Som regel stemmer dette veldig bra, men eg skal ærleg innrømme at toppturar ikkje er mi sterkaste side. Eg finn lite motivasjon i å berre gå opp, opp, opp. Joda, utsikta er ofte kjempeflott, men når du går og det kjennest som om du aldri kjem fram, du kan ikkje ein gong sjå toppen...vel. Her hos svigers er det høge fjell på alle kantar, og med finvêret på tysdag, bestemte me oss for å ta turen opp til Liafjellet, 528 moh. Turen i seg sjølv er ikkje lang, likevel blei det ein del stopp undervegs med ein sur mine frå meg. Til slutt kom me oss heilt til topps, og utsikta var det lite å klage på. Blåbær og tyttebær var det mykje av langs stien, og høgt der oppe sat eg stille og titta på blåklokkene som igjen titta utover horisonten. Det var godt å bevege på oss etter fleire timar sitjande i bilen dagen før, det er det ingen tvil om. Men eg håper neste tur blir på ein litt slakare sti.
Legg igjen ein fin tanke