Sjølv om han av og til kvitrar litt ekstra høgt, så høgt at me endar opp med å seie "Zalo, no må du roe ned", er han alltid ein ordentleg fining. I romjula og på fyrste nyttårsdag var han heilt med. Han ville smake på maten me åt, han sat og kvitra på skuldra til mannen min som om han ville seie noko viktig, pappa er framleis favorittpersonen, ein skjerm er kjempespennande og når han sit på eit hovud er han kongen av verda. Fine, pratsomme og kule Zalo, eg smiler av desse bileta :)
Legg igjen ein fin tanke