Heldigvis gjekk det ikkje så ille som det Tønes skriv om i vekas Dag og Tid, altså om han Jan Ansgar som aldri finn mandelen i grauten, og i år var det pappa som fann den då me åt graut heime på Sola. Me starta tidleg i år sidan eg skulle på jobb frå fire til åtte, så det blei på ein måte ein ekte grautlunsj. Tihi, Zalo var heilt med og sat oppå buret og titta på oss med hovudet på skrå. Han lurte nok sikkert veldig på kva i alle dagar me dreiv på med der med fann fram noko grønt, pynta det med både det eine og det andre og la gåver under det. Julekakepause og kaffi i koppen blei det også tid til.
Å finne fram eskene med julepynt, glitter og norske flagg, leggje gåvene under treet, pynte treet i lag, det er ofte då ein verkeleg kjenner at "no, no er det jul". Og alle dei fine, rare og søte motiva som me heng opp i treet, for mange av oss er det minne i å sjå den same pynten år etter år. Drog halv fire, og var som nemnt på jobb frå fire til åtte. Lille julaftan er no omme, og det nesten heilt etter boka.
Legg igjen ein fin tanke