Kva skal ein seie om alt det som skjer lengre aust i verdsdelen no? Ord blir tomme, tankane i hovudet går på høygir, og dette på toppen av ein viss pandemi. For sjølv om me ikkje har særskilte restriksjonar, er det ikkje over enno. Kvifor er verda slik, at nokon vil andre så vondt... uforståeleg. Eg prøver å finne små gleder i det heile; her om dagen stoppa opp utanfor blokka vår og såg på ein pytt. Treet og himmelen som eg såg i den pytten, nesten som ein spegel. Og glatte, mjuke og nokre ruglete steinar i eit bed. Steinar i mange forskjellige jordfargar. Ei lita stund sat eg på huk, tok på steinane og studerte dei. Lot tankane fare for nokre minutt. Det skal eg prøve å gjere også no i kveld.
Legg igjen ein fin tanke