Langt rundt Stokkalandsvatnet er det ikkje, litt over fire kilometer, men med den sure vinden som var på sundag, var det heilt greitt at det ikkje blei ein lang tur på oss. Trass vinden, var det godt å bevege på oss etter ein roleg laurdag. Gløymde å ta bilete av Neptun og Pluto – siste del av Planetstien finn du nemleg langs vatnet – men eg klarte ikkje å la vere å posere på ein del av den nedlage Ålgårdbanen (og viss du lurer: eg hadde så klart jakke med meg i tillegg). Eg veit ikkje kva det er, men det er noko facsinerande ved slike gamle restar, og kanskje spesielt når det gjeld tog. Høg, mørk skulptur og høgt siv, brune fargar og litt grå himmel, ikkje den mest fargerike turen.
Fekk auge på snøklokker og krokusar til slutt, og synet lyste opp når det elles var lite som minna om vår. Fuglane låg i vatnet, eit par stod oppå fuglehuset i vatnet og andre fauk med vinden. Me kjente vinden me også, så det var godt å til slutt setje oss inn i bilen og sidan køyre heim til bok og kaffi.
Legg igjen ein fin tanke