Kjenner framleis eg er trøytt i auga etter å lese ferdig ei bok der dei siste sidene var rørande. Tårene mine rann. Ser litt på ein av dei siste Great Canal Journeys-episodane, og det er vemodig å sjå på. Mimring og ein siste tur, å følgje Tim og Pru, demensen hennar og kjærleiken dei har for kvarandre. Å halde saman, i tjukt og tynt. Halde hender på kjente stadar og på nye plassar. Eg vil halde handa til mannen min, halde handa hans medan me traskar på nye stiar. Kanskje tittar me ned og får auge på grøftekantsblomar, eller kanskje tittar me opp og får auge på ein himmel så blå som aldri før. Blå og med mjuke, kvite dottar som berre ligg der og flyt. Eller kanskje dei flyr. Like fri som fuglen. Dagar med ein slik himmel. Som gjer at eg må stoppe opp på veg frå jobb. Så blå, så blå.
Legg igjen ein fin tanke