Tørt på hovudvegane ute, og eg har dimed sykla fram og tilbake jobben desse dagane. Mykje finare å traske dit, noko som ikkje heilt aktuelt klokka ti over seks om morgonen. Bileta over er med andre ord frå førre veke, ein dag då eg gjekk til jobben. Men det gjeld enno, for sola har titta fram kvar dag og det har berre vore herleg å sykle heim i eit sånt vintervêr. Synest framleis at det eine snødekte området langs jobbvegen er som tatt rett ut frå finaste Tre nøtter til Askepott. Eg ser for meg Askepott og prinsen som rir ut av bilete på kvar sin lyse hest. Og musikken frå filmen speler av i bakgrunnen. Lyset ute, særskilt i skogen no for tida, eg får ikkje nok. Hi, hi, eg ser at det er mange dei same orda og bileta som går igjen. Men akkurat no er det slik, det er dette eg finn glede i saman med bøker og strikking. For det er framleis ei rar tid me lev i med null fritidsaktivitetar, omtrent ikkje sosial kontakt, null reisar, null normal. Alle små gleder er for tida veldig viktige.
Legg igjen ein fin tanke