Mosvatnet. Delar av vatnet ser eg jo kvar dag når eg syklar eller går til jobb, og generelt har eg gått rundt heile vatnet fleire gongar, anten aleine eller i lag med nokon. For det er jo slik det ofte blir når løypa er lett tilgjengeleg sidan me bur såpass nær. Men det går ikkje an å bli lei å sjå at det blir meir og meir vår langs løypa, år etter år. Var ute og gjekk med ei veninne her om dagen. Praten gjekk i eitt, me stoppa opp og titta på kvitveisen, og ein annan plass titta ei svane opp mellom påskeliljene.
Klagar ikkje på å berre spasere, prate meir, le og mimre. Ikkje berre fugleliv å sjå på, for plutseleg sat det ein fin katt på stien. Den berre sat der og såg ut som om den hadde ein liten tenkepause. Rett ved Gamlingen, måtte me også ta ein liten pause, for det går ikkje an å gå forbi blometre utan å knipse eit bilete eller to. Kvart einaste år blir eg bergteken av dette synet. For saman med snøklokkene, er dette eit syn som ropar "vår, vår, vår". Ser opp mot himmelen, smiler breitt.
Legg igjen ein fin tanke