Austbøturen ute på Hundvåg. Det var laurdagens mål då mannen min, broremann og eg kom oss ut på ein herleg gåtur. Sola strålte og temperaturen var grei (me måtte ha på oss ull, for det var no framleis litt småkaldt ute). Å, eg var nærmast euforisk, for det var berre heilt utruleg herleg å endeleg komme oss ut på ein lang tur i frisk luft! På ein benk såg me ein liten figur som eg syntest var malplassert samstundes som den var litt artig. Ein del av turen gjekk langs kysten, og det var noko vakkert og litt rørande å stå på avstand, sjå havet og 22. juli-minnesmerket i strålande sol.
Langs grøftekanten og små bed fekk eg auge på både dei nydelegaste snøklokkene, men også dei litt større klosterklokkene. Pelsen til den katten på steinen såg så mjuk og god ut, og det lille, gule huset er som tatt ut frå ein skjærgardsommardag. Og høyr berre kor høgt fuglande kvitra!
Sauane låg i sola og slappa av. Me hadde det også bra, og solstrålane skein gjennom dei enn så lenge nakne trea. Og ein finfin utsikt, både for oss og for måka som sat på den mosekledde steinen.
Legg igjen ein fin tanke