Vidunderland med soldag i snøen

Snøen forsvann i løpet av måndag og tysdag, no skriv me onsdag og det er igjen bert på bakken. I helga var det ordentleg vinterkvitt vidunderland, og me var ein liten tur innom den botaniske hagen. Sola skein som aldri før og laga lange skuggar, eg prøvde fange solstrålane og snøen låg som eit tynt teppe over både buskar og greiner. Å, så godt å kjenne sola varme og nyte den kalde, friske lufta.

 

Kvar gong synest eg det eine lille skuret (eller kva det er) liknar utruleg mykje på eit hobbithus, ja, eg lurer nesten på om det faktisk bur ein hobbit der, tihi ;) Traska i snøen, titta oss rundt og funderte på kor annleis alt ser ut når det er vinter. Plutseleg kom det ein raudstrupe og sette seg ned på ein raud benk rett foran oss. Det var som om den ville seie "hei" til oss, nett som raudstrupen me såg på omtrent same plass i fjor då eg tok bilete av boka The Secret Garden. Litt rart det der, for i boka er ein raudstrupe ein stor del av handlinga, og det er som om raudstrupene i den botaniske hagen veit om akkurat dette. Uansett om dei veit det eller ei, så er dei utruleg fine med sine raudoransje bryst.

Sidan me fyrst var ute på ein bitteliten luftetur, fann me ut at me også kunne ta ein tur opp til Ullandhaugtårnet, for der får me ei veldig god utsikt over byen vår. På veg opp til tårnet, fall blikket mitt på solstrålane som titta fram mellom dei berre trea, eit varmt og gyllent lys på ein kald og klar januarlaurdag. Vel oppe stod me og titta ut over fjorden på den eine sida og byen på den andre sida. Snø på hustaka og fjelltoppane. Og til slutt dei grøne stolane og borda, som ein reklame for skiferie på seksti-talet, eller kva?! Me gjekk ned den bratte bakken og kom oss heim til lunsj og lesestund.