Songen "Lovise Lind" av Halvdan Sivertsen, dukka opp i hovudet mitt då me køyrde langs Jæren og stoppa ved Varhaug gamle kirkegård for ei lita stund tilbake. For sjølv om eg ikkje gjekk og titta nøye på alle gravstøttene, kan det nok hende at det ikkje finst så mange menn som ligg ved denne kyrkjegarden ytst ved havet. På ein minnestein står det mellom anna "Og ingen veit kvar grava er, eit minne får dei kvar og ein ved denne minnestein". Orda er såre og samstundes vakre. Å stå på den grøne plenen og berre vere ei lita stund, kjenne sjølufta og la tankane fare, kjenne orda frå Sivertsen – og også Moddi med songen "Kjerkegård ved havet" – på eit eller anna vis var det ganske fint.
Legg igjen ein fin tanke