Ei kjensle av ro

Ørneredet. Where Eagles Dare. Det er noko eige ved å vere på fjellet, vere på den finaste hytta. Ei eiga ro der oppe som ein ikkje kjenner andre plassar. Eg veit eg har skrive om det før, men den kjensla blir eg aldri lei. Kjensla av å la stresset fare, senkje skuldrene, berre nyte augneblinken.

Det er på hytta at kaffien smaker litt ekstra godt fordi den anten er kaffi som er kokt på kokeplate i ei gammal kanne eller fordi den er trakta i ei presskanne. Kaffikoppane er sjeldan like, akkurat slik det skal vere. Det er på hytta at me verkeleg set oss ned med kryssord, quiz og anna hjernetrim, for der oppe har me ikkje noko nett som kan distrahere oss. Å kunne kople heilt av. Ro og stille.

Taco frå papptallerkenar slik at me ein gong innimellom slepp å ta oppvasken etter fem (eller endå fleire personar). Det er slik ein berre gjer på hytta. Noko kos attåt kaffien medan skumringa byrjar.

Å stå inne i stova eller ute på terrassen og sjå ein solnedgang som dette...sukk. Det er ei heilt eiga kjensle å komme opp til hytta og leggje bak seg ei travel veke på jobb, orkester, kvardagen.