I fire år har det vore du og eg, eg og du. Enno kan eg hugse sommarfuglane i magen dei tysdagane me skulle på korpsøving; var du der i dag? For det var jo gjennom korps me møtte kvarandre. I etterkant har du sagt til meg at du raskt la merke til meg, lenge før eg såg deg. Eller – eg såg deg, men samtidig så såg eg deg ikkje. Men andre året mitt i korpset byrja eg å snakke med ein del av dei eg ikkje hadde snakka så mykje med før, og ein av dei var deg. Eg falt for humoren din og også det faktum at du lytta til det eg hadde på hjartet (eg er jo ikkje akkurat den som snakkar minst...). Utover hausten blei det både seminar og julebord, og plutseleg var det oss to. Eg er så glad for det i dag. Eg er glad for at eg tok sjansen; at me tok sjansen. Kor hadde me vore i dag om me ikkje hadde tatt den sjansen?! Det er det ingen som veit, men det gjer ingenting. Eg er så takknemleg for det me har i lag. Vår til tider barnslege humor, våre kvardagsrutinar, våre vener. Å gå hand i hand til skulen, å le saman, å kysse ute i den kalde vinterlufta, å bu saman. Du og eg, eg og du.
3 fine tankar - legg igjen noko fint du også
:-)))!
He, he - det med barnslig humor er ikke så lett å legge fra seg - vi sliter med det enda vi!! Kanskje det er arvelig også? I såfall blir dere vel ikke kvitt det :-))
He, he! Kanskje det er noko i det du seier ;) Men det er jo ganske koseleg å ha noko som er internt mellom oss ;) Skal helse så mykje frå han der fine ;)
Hils tilbake!
Jeg er også litt glad i han :-)
Legg igjen ein fin tanke