Gule lynet, alltid der det skjer

Som vanleg etter ei jul på Sola, blir det ein liten Zalokavalkade. For han gule og kule fjørballen skal vere med der det skjer, og aller helst når det er mat i biletet. Anten det er etter middagen når julekakene kjem på bordet eller om morgonen når me et eggerøre. Ein liten bit av ein klementin var snadder, og det å sitje på hovuda våre blir han aldri lei. Artige Zalo, du er meg ein fin, liten raring.

I gode venars lag

Sa "ha det" til det gamle og "hei" til det nye året i lag med ein finfin gjeng i går (og inn i dagens tidlege timar). Me var tre små og sju store i går, og det blei både forrett, middag og dessert. Kalkunen var hovudretten – heilt ypperleg – og til dessert hadde han fine og eg laga ei ostekake med mangopulplokk. Og om du kjenner igjen katten frå sundagslista, stemmer det: me var nemleg hos det same veneparet me åt juledagsfrukost hos. I tillegg var nokre naboar av dei med, og eg hadde med meg ei av mine beste veninner. Katten Sigrun fann seg visst veldig til rette i fanget til veninna mi, ein ordentleg sjarmør i pels. Eg hadde på meg min glitrande kongeblå kjole og var riktig så nøgd (aldri lett å ta bilete etter klokka fire om vinteren, kjolen er faktisk endå meir blå enn det som kjem fram på biletet). Då klokka nærma seg midnatt, var det nokon som gjekk ut for å sjå på fyrverkeriet, eg og ei av dei andre hadde det heilt fint i stova der me såg to av fellesoppskytingane gjennom vindaugsglasa. Mykje prat og latter, og det blei ein akkurat passe lun start på 2025.