Maudlandturen

Også i nabokommunen Sandnes, har dei fleire T-turar (kalla nærturar eller kvardagsturar), og på laurdag køyrde me ut til Hommersåk. Turen starta ved Riska kirke, sola strålte og temperaturen var rett under null. Turen tok oss gjennom eit par nabolag, men også langs små turstiar, ein liten bekk og eit vatn. Solstrålane titta fram og alt skinte litt ekstra den aller fyrste dagen i februar.

 

Ikkje berre fekk sollyset meg til å smile breitt; i eit lite nabolag, dukka det plutseleg opp nokre kule trestubbar rett foran auga våre. Tihi, så artig å måle små dører og vindauge på slike stubbar, på ein måte gi dei liv, og det fekk meg til å undre kven som bor der ;) Himmelen var blå, og på vatnet (Frøylandsvatnet, men ikkje innsjøen som i Klepp og Time) var det eit tynt, mønstrete islag.

Ender og måker i skjønn harmoni. Gras og buskar kvite på grunn av rimet. Sola som laga skuggar og som fekk oss til å smile. Smilte jo også fordi det var innmari godt å komme oss ut og gå ein litt lengre tur, det var rett og slett ein god start på helga og på månaden. Rett før me skulle gå tilbake til bilen, såg med kaféen Krokkus drivhuskafé, og eg er så glad for at me tok turen innom. Store plassen var det ikkje, men det var ein veldig koseleg atmosfære der inne og det søte til kaffén smakte ypperleg. Kjem gjerne tilbake dit, ja. Etter kafébesøket, fann me bilen og tok fatt på køyreturen heim.

Surdeigsbrød som ein av mange fine ting

Ser jo at noko av det eg allereie har blogga om denne veka, også blir med i sundagslista. Men eg må jo ta det med likevel nettopp fordi det har vore noko av det som gjorde (og gjer) veka finare. Som ein gullkant på kvardagen. Greie nok dagar på jobb, sånn sett så har ikkje veldig mykje meir å skrive om det, for det er andre ting som verkeleg har vore bra dei siste dagane: kinobesøk, fleire lese- og strikkestunder, heimelaga surdeigsbrød for fyrste gong (mannen min er jaggu meg god!) og ikkje minst gårsdagen tur i nabokommunen. Sola skein, rimet låg som eit tynt teppe og det var heilt herleg å bevege på oss, sånn meir enn "berre" å gå til jobb. I dag har me tatt det ganske med ro, ute var det grått samanlikna med i går, og me gjorde dimed eit par småting i heimen i tillegg til å lese i kvar vår bok. Den fyrste helga i februar har rett og slett vore veldig fin, og eg sluttar den med dette:

 

✦ novellesamlinga Det usynlige barnet av Tove Jansson, med gamle og kjente fjes frå Mummidalen

✦ smakte godt med nybakt og heimelaga surdeigsbrød

✦ solskinet langs Maudlandturen i går

✦ tihi, ein liten dalmatinar som ser på 101 dalmatinere

✦ sjå Conclave på kino med fine folk

✦ installasjonen "Beacon of Light" av 1024 Architecture i samband med lysfestivalen Glød

✦ krimkomedieserien Ludwig er berre heilt herleg

✦ Brugge ser ut som ein veldig fin by, i alle fall når Synne legg ut bilete

✦ blir ikkje lei av å ha på med den raudrutete retrokjolen

✦ boka The Cornish Wedding Murder av Fiona Leitch var ei artig start på ein kosekrimserie 

✦ rydde loftsbua

✦ finne ut at den finaste musikalen Once går i Oslo no i vår (jepp, det kom nokre tårer)

✦ stikke innom ein kafé i går rett før me var ferdige med gåturen

✦ laurdagstaco og sjå halve Guys and Dolls frå 1955

✦ lese Prins Caspian og ta bilete av den saman med begge filmversjonane

✦ å, hallo, alltid like søtt å sjå ein video der ein stor hund og ein minipus blir gode venar

✦ glimt av vår, og eg blei så glad, så glad!

✦ ny serie på jobb med flott mønster på skrivebøker og liknande

✦ kongeblå benk langs Mosvatnet og eit tre som ser ut som om det nettopp har vakna

✦ Miranda skriv i dette innlegget om boka Fuglevokteren fra Vega av James Rebanks

✦ høgtlesing av minnelappar

✦ varm soloppgang på veg til jobb, sett frå bussvindauget fredagsmorgon

✦ byrje på eit nytt strikkeprosjekt, og garnet er ein rein fargefest!

Minnelappar i eit minneglas

Rundar av januar med å ta fram minneglaset, det glaset me år etter år legg lappar oppi, lappar som er fulle av minne me har skrive ned. Framleis er det mange igjen å lese, så eg kan vel seie med ein gong at me ikkje blir ferdige i kveld, tihi! Som dei aller fleste år, har me også i 2024 opplevd mykje, til dømes interrailtur, hyttepåske, små turar, nye jobbar for oss begge to, orkesterkonsertar, musikalar, travle kvardagar og fine kvardagar. Å kunne skrive ned opplevingane på fargerike lappar og leggje dei ned i hjarteglaset, og sidan lese dei høgt når eit nytt år har starta, er ei akkurat passe årsoppsummering i våre auge. Ei lita mimrestund over året som er gått, berre oss to ♥︎

Enno er det januar...

...men snart. Snart er våren her. Joda, februar er framleis ein vintermånad, og me kan fort få frost og snø, likevel er det ofte då eg pleier å sjå dei fyrste snøklokkene poppe opp. Opp og fram mot lyset vil dei. Allereie i går fekk eg eit lite glimt av at noko byrjar å skje, og eg stod der og smilte for meg sjølv.

Marmelade, akkurat som Paddington

Heimelaga klementinmarmelade på varme vaflar, mmmm! Mannen min hadde kjøpt litt for mange klementinar for eit par veker sidan og tenkte at han kunne lage klementinmarmelade av dei me hadde igjen. Og det blei ein suksess! Dompapserviset frå Porsgrunds Porselænsfabrik er framleis i bruk, for som eg skreiv i fjor, er det for oss både jule- og vinterservise. Tenkjer me ryddar det bort til helga når februar er i gong, men å, eg blir glad av å bruke det, både til frukost og til kveldskaffien.

Dei der punkta som gjer dagane betre

Sola i andletet i byrjinga av veka, fine lesestunder,  og kundar som takkar for god service, eg tar til meg alle små gleder. For innimellom føler eg at verda går av hengslene, det er uroleg og eg kjenner liksom ikkje igjen den tida me lever i. Kjem ikkje til å skrive ei lang tankerekkje her og no, men likevel, eg måtte nemne det. Dagane på jobb har vore greie, heldigvis ingen som skjelte meg ut i motsetnad til førre veke, og han fine og eg har hatt eit par lesestunder i lag, noko som gir meg ro. Sidan eg jobba i går, blei helga nokså kort, og eg har difor prøvd å verkeleg finne sundagskjensla i dag. Veit ikkje om eg har så mykje meir å fortelje, lar heller dei små punkta under seie sitt:

 

✦ den fyrste boka mannen min plukka ut til meg, var herlege Skrellingene av Terry Pratchett

✦ gåsungar på trea

✦ fortsetje å plukke ut bilete til fotobok 

✦ Fantastic Friends-episode frå Istanbul med baklava og nynning på songen "Feed the Birds"

✦ nydeleg versjon av "The Sound of Silence"

✦ oppsummere fjorårets bokår

✦ soloppgang over blokka 

✦ strikke på eit restegarnprosjekt å luske på nye strikkeplanar

✦ rekkje å lese eit par sider i blåtimen før laurdagsvakt

✦ utruleg kult at And Then There Were None, ei favorittbok, plutseleg var på jobbens topp ti-liste

✦ vinke til dei lange skuggane då eg gjekk til jobb på onsdag

✦ og skuggespel i stova er alltid noko eg smiler av 

✦ tihi, ein stor og snill golden retriever som helser på ein miniversjon av seg sjølv

✦ vintersola som lyste så klart og gyllent

✦ artig å sjå rare lysflekkar på himmelen rett ved blokka vår, noko som kjem frå lysshowet i sentrum

✦ heimelaga klementinmarmelade på varme vaflar

✦ surdeigspizza og resten av Hitchcock-filmen Vertigo (og for ein slutt!)

✦ boka Let it Snow av Sue Moorcroft blei sesongens siste julebok  

✦ Billy Boyd (kjent frå LOTR-filmane) ser ut til å vere ein ordentleg hjartevarm fyr

✦ å pynte bordet på jobb med søte kort og like søte bamsar

✦ rim på blad og greiner

✦ sola i andletet oppe ved Vålandstårnet

✦ Renbergs Farmor har kabel-TV er sånn søt og melankolsk på ei og same tid

Opusbesøk 🐱

Pelsete Opus. For ja, ho har mykje pels, pels som er så mjuk og glatt som silke. Frå torsdagskveld til sundagskveld, var ho på besøk hos oss. Den fyrste timen vandra ho rundt i leilegheita og prøvde å bli kjent med dei forskjellige romma, men det tok ikkje lang tid før ho fann seg til rette. Noko av det beste er visst å bli børsta, det kan ein halde på med lenge, og av og til var det gøy å leike. Kos likte ho også, viss du har volumet ganske høgt, kan du høyre purringa mot slutten av den lille videosnutten.

 

Med sine kulerunde auge, såg ho tidvis ganske forskrekka ut, tihi. Men stort sett sat ho i ein krok og slappa av eller låg på sofaen og sov. På laurdagskvelden, var ho med på å sjå Vertigo, og å liggje på fanget medan eg drakk kaffi og las ei bok var visst heilt topp. Eit riktig så koseleg helgebesøk ♥

Kald og solfylt formiddagstur

Frostig formiddag. Rim på dei små blada, eit tynt, nesten gjennomsiktig kvitt teppe på marka og det varme, og samstunde skarpe, januarlyset. Måndagsturen i nærområdet såg nettopp slik ut. Eg fekk til og med auge på tre fulle av gåsungar. Allereie no kan ein sjå glimt av vår og lysare tider.

Turen gjekk opp til Vålandstårnet, og eg stod der ei lita stund og naut både utsikta og sola i andletet. Og sola skein på ein busk, eg prøvde å fange solstrålar som sneik seg inn mellom trea, og på veg heim såg eg ein flott vott som nokon hadde mista. Å, eg håper den finn tilbake til heimen sin igen (sjølv om eg tviler). Ein sånn formiddagstur, ein kvardagstur, som eg kjente eg fekk energi av.

Mitt bokår 2024 📚

Mindre strikking, meir lesing. For 2024 blei det året der eg strikka veldig lite om ein samanliknar med dei føregåande åra, men det var også året eg las 185 (!) bøker. Så klart, nokre bøker var mykje kortare enn andre, likevel er dette ganske kult. Omtrent 70 prosent av bøkene, har eg ført opp som mi eiga bokhylle (inkl. lesebrett og leseeksemplar), og eg håper å fortsetje med å plukke bøker frå mi eiga hylle også i år. Så får me sjå om eg ønskjer å strikke litt meir og lese mindre eller kva som skjer. Uansett, eg set pris på lesestunder om morgonane og lesing på kafé. Lesing før me legg oss, lesing på ein togtur og lesing på orkesterøvingar der me ikkje speler like mykje. I tillegg til #readchristie2025, er lesemålet mitt i år å les ei bok i månaden som mannen min har plukka ut til meg. Hi, hi, dette kan bli spennande. Som vanleg er det ikkje like enkelt å oppsummere eit heilt år i bøker, men eg skal prøve. For det meste les eg enkeltståande bøker, men så er det jo slik at også eg kan bli hekta på ein serie eller fem. Eit par Herriot-bøker las eg (og koste meg verkeleg med!), og B. K. Borisons In the Weeds og Mixed Signals er bok nummer to og tre i ein kjempekjekk serie. Las også dei to siste bøkene i serien om Bergman-brødrene av Chloe Liese, men den serien som nok aller mest tok meg med storm, var dei seks bøkene om piggsvinsenteret Hedgehog Hollow av Jessica Redland.

 

Fjorårets leseutfordring var å lese ei faktabok i månaden, og eg las faktisk fleire faktabøker enn sjølve lesmeålet. To bøker av James Rebanks blei lesne i fjor, Livet på landet og Fuglevokteren fra Vega, der sistnemnde står igjen som ei av fjorårets beste bøker. Andre gode faktabøker eg las, var Trist tiger av Neige Sinno, Jærkshire av Helge Torvund, Norske ødegårder av Øystein Morten og 16 dager på Lillehammer av Magnus Helgerud.

 

Å, mange av bøkene eg les, tar meg ut på ei reise, anten til ekte plassar eller fiktive stadar. Montgomerys bøker om Anne Shirley var det så utruleg fint å gjenlese, den beste av dei er vel kanskje den fyrste – Anne of Green Gables – men eg verkeleg koste meg med å lese heile serien, bøker som lot meg reise tilbake til finaste Prince Edward Island. Bøker om bøker lar meg også få vandre djupare inn i bøkenes magi, og her må eg nemne Lost for Words og Found in a Bookshop av Stephanie Butland. Likte også godt Bookworm av Lucy Mangan om barndomslesing, Jane Austen tok meg med til ei anna tid, med Mandy Baggot besøkte eg flotte Korfu, i The Seven Year Slip av Ashley Poston var eg med på ei tidsreise, og sjølv om den ikkje var den aller beste i serien, var det gøy å lese Den siste bokvandreren av Anna James.

Kva bøker har overraska meg? Eg trur This Summer Will Be Different av Carley Fortune var ei av dei som overraska meg mest. Eg venta kanskje ein meir stereotypisk kjærleiksroman, og på mange måtar var den det, samstundes var den så fint skriven med meir djupn og det var kjempekjekt å lese ei moderne bok der handlinga var frå besteste Prince Edward Island. Ixelles av Johannes Anyuru var meir mystisk enn det eg trudde, at Sally Rooney verkeleg kan skrive fekk eg erfare med Intermezzo, og eg koste meg meir med Kan du høre byen puste ut av Don Martin og Zeshan Shakar enn det eg hadde venta at eg skulle gjere.

 

Sidan eg allereie har nemnt #readchristie-utfordringa: eg las fleire gode Christie-bøker i fjor, og det var stor stas å sjå skrivemaskinen hennar på universitetsbiblioteket i Cambridge. 2024 var ikkje det året der eg las mest krim, men eg las i alle fall Ann Cleeves The Raging Storm, bok tre i Two Rivers-serien. Og så må eg ikkje gløyme bok nummer fire i Torsdagsmordklubben-serien av Richard Osman. I mine auge er den framleis ein ordentleg kosekrimserie! På fremmed jord av Mick Herron, bok nummer seks i serien om dei sløve hestane, Døden kommer til Pemberley av P. D. James, unike Skygge i snøen av Oriana Ramunno og Tore Renbergs Lorden, som sånn sett ikkje er krim, men som har spenninga slik ei krimbok har gåande heile vegen.

Valerie Perrin, som også har skrive Å vanne blomster om kvelden, har ei heilt eiga måte å skrive på, med ord og setningar som er sårvakre og som set spor. I fjor kom debutromanen hennar på norsk, Glemt på en søndag, og den var nydeleg. The Star That Always Stays av Anna Rose Johson var også ei vakker bok, medan Gutten, muldvarpen, reven og hesten av Charlie Mackesy var fin på eit poetisk vis med flotte illustrasjonar. Tranene flyr mot sør av Lisa Ridzén om alderdom og einsemd er sårvakker på litt den same måten som Perrins bok.

The Offing av Benjamin Myers var ei sakte bok som rørte meg. Ways to be Me av Rebecca Westcott fekk tårene til å renne, noko også Jamie av L. D. Lapinski og A White Christmas on Winter Street av Sue Moorcroft gjorde, og ikkje minst Rilla of Ingleside av L. M. Montgomery, den siste i serien om Anne Shirley og familien hennar. Andre bøker er rett og slett kjempebra sjølv om eg ikkje fell tårer: The English Bookshop av Janis Wildy, Tell Me Everything av Elizabeth Strout (lurer på om dette er hennar beste bok i mine auge), og Et godt liv av Virginie Grimaldi.

Tårene kjem ikkje alltid (sjølv om det er ofte), og det som er så kjekt med bøker, er at dei også kan få deg til å smile, småhumre, le eller kjensla av å få ein god, varm klem. Ei av dei eg lo mest av, var Are Kalvøs Berre bøndar lengtar heim. Akkurat min type humor! The Book-Lovers's Retreat av Heidi Swain var den gode, varme klemmen. Stompa og co av Anthony Buckeridge var både artige forviklingskomedie og ordentleg nostalgi, Til døden skil oss av Anders Totland ei herleg røvarhistorie og The Duchess of Bloomsbury Street av Helene Hanff er berre så morosam og finfin historie om ein bokelskar i London.

Bokdykking, eg veit ikkje om det eigentleg er eit ord, men det skildrar godt det ein gjer nå ein verkeleg sluker ei bok, forsvinn inn i eit eige univers. The Secret Garden, eller Den hemmelige hagen, av Frances Hodgson Burnett er ei slik bok for meg, same kor mange gongar eg les den! Å vere der i hagen i lag med Mary, Dickon og Colin, ikkje minst bli betre kjent med raudstrupen, for ei eiga kjensle. I desember byrja eg også å lese Narnia-bøkene på nytt, og det er gøy å dra tilbake til barndommens fantasiverd. Og det same med alle karakterane i Mummidalen, for både det å gjenlese bøker og dykke ned i ei heilt anna verd, er noko av det beste med å vere bokelskar. Her må eg også nemne Helene Hanffs 84, Charing Cross Road, den er ein ekte klassikar for alle oss bibliofilar!