Om ein månad...

... er den store dagen her. Plutseleg er det berre ein månad igjen til me blir mann og kone. Mange tankar og kjensle fyk omkring inni meg, for det er her så stort, noko ein ikkje gjer kvar dag. Likevel er eg sikker nettopp fordi me kvar dag vel kvarandre, me vel å halde saman, vere kjæraster, vere ei støtte for den andre. Me vel å jobbe for forholdet, å snakke om kjensla våre og me vel å gifte oss. Me vel å satse på kvarandre. Tenk at etter ein filmkveld i desember 2008 har det vore oss to. Eg var atten, han var tjuetre. At me no sit her, nesten seks og eit halvt år etterpå, framleis saman, med eiga leilegheit og snart mann og kone, er ikkje noko eg såg føre meg der og då. Men eg er så takknemleg og glad for det no. For du gir meg så mykje glede i kvardagen, du er min støtte når dagen er grå. Du får meg til å le og du får meg til å kjenne ei ro og varme slik berre du kan. Du utfordrar meg ved å seie "det ordnar seg", for når det stormar som verst, ser eg ikkje at det ordnar seg, og eg blir berre meir irritert. Men du har jo rett, for det meste ordnar seg. Du får meg til å kjenne meg elska, uansett om eg står foran deg i kjole og med sminke i fjeset eller om eg ligg godt under dyna med morgontryne og håret til alle kantar. At me om ein månad seier "ja", kjennast så stort, så godt og så uverkeleg, men sidan me kjøpte dressen førre veke, og me i går byrja på bordplasseringa, har det byrja å gå opp for meg (og om nokon lurer: det nedste biletet er tatt av vår bryllaupsfotograf). Om ein månad vel me kvarandre nok ein gong, denne gongen høgt, foran alle våre kjente og kjære ♥