.........

Eg vett ikkje ka eg ska sei. Alle ord blir så fattige. Ser at d e mange som skrive statuser på Facebook og Twitter om d grusomme som har skjedd. Eg har så lyst eg også, men eg ane ikkje ka eg ska skrive. Eg greie ikkje å skjønne at d som har skjedd virkelig har skjedd. D føles ut som ein fjern drøm, någe som e tatt ut fra et mareritt. Føle meg så utrolig tom innvendig...

22.juli 2011 e datoen som alle komme t å huske. Den komme t å gå inn i historiebøkene, men ikkje som ein positiv hendelse. Likevel, på et eller aent vis må me komme oss videre. Livet går videre, bare ikkje ennå. Me må få lov t å sørge, kanskje grina sammen. Me må få lov t å ver menneskelige. D e på slike tunge dager me virkelig trenge kverandre.

"Om en mann kan vise så mye hat, tenk hvor mye kjærlighet vi alle kan vise sammen" (ein god venn av Stine Renate Håheim). De aller fleste har nok fått med seg dette sitatet, men eg syns d e så sterkt og d seie någe om d me kanskje ikkje klare å sette ord på. Sjøl om eg ikkje heilt fatte d ennå, går tankene mine t alle ofrene og de pårørende. Husk å ta vare på kverandre i tiå som komme. D tror eg me alle trenge...