"Ver observante når de nyttar dei sterkaste verkemidla i språket. Det sa eg alltid til elevane mine. Nyttar de dei for mykje, då mister dei krafta si. Men, la eg til, ver heller ikkje så tørre at de aldri nyttar dei.
Språk, det sa eg ofte, skal leve!
Som livet!
Og då smelte eg til med både eitt og to utropsteikn (biletleg tala; eg stod ikkje der og skreiv dette på tavla. Men kanskje eg skulle ha gjort det? I dag er tavla borte frå skulen. Tragisk)". (s. 19)
Måndagsformiddag, før jobb, las eg ut Lorden, Tore Renbergs nyaste bok. Som eg har kost meg! Den er springande, morosam, tragisk og på ein måte mystisk. Renberg har nytta seg av mange (og då meiner eg mange) fotnotar, og til vanleg er dette noko eg ikkje er særskilt fan av. Men i Lorden funkar det. Og så er eg ho som tar med boka for å ta bilete av den på ein relevant eller passande stad – til dømes to av Austens bøker som eg hadde med meg på ferie i år – og denne gongen blei det Sola ruinkyrkje. Nei, kyrkja figurerer ikkje i boka, men eg fekk assosiasjonar til kyrkja då eg såg bokas omslag. Sola ruinkyrkje blei bygd på 1100-talet. Fram til 1842 var den i bruk, men så byrja den å forfalle. Sidan kjøpte kunstnaren Johan Bennetter ruinane i 1871 og brukte den både til bustad og atelier til litt utpå 1900-talet. Mesteparten av kyrkja blei riven under andre verdskrigen, men i 1980-åra byrja eit restaureringsarbeid. Dette var eit samarbeid mellom Sola kommune og Riksantikvaren, og i 1995 stod kyrkja nok ein gong klar. Mange giftar seg her, ein kan oppleve konsertar og det er ei flott, lita kyrkje å besøke. Den er ikkje ope sånn utan vidare, men er likevel eit fint syn utanfrå.
Legg igjen ein fin tanke